-
Olmuyordu bir çok şey, hep mağrurdu kendi içinde,
Nitekim bazı güçler zaman zaman indirgiyordu iç sesimizi
Canlar unufak, cam gibi kırılıyordu gözler önünde
Ancak kimsecikler yoktu ,kalabalık caddelerde.
Kalabalıklaşıyorduk aslında içimizde; ne kalabalık ama!
Ayrılıyorduk zifiri karanlıklarda bir bir,
Lakin yer yer de, bir bütün olabiliyorduk çığlıklarımızda
Ancak aldırmaksızın , biz kaybolur gibi ay'ın kandilinde
Bitiriyorduk ışıklarımızı saniye saniye, güne dek;
Akıl dışı işler işliyorduk, yanık vede sancılı gecelerimizde
Lal oluyorduk kimi zaman, çığlıklar kaçışıyordu tek tek
Irmaklarımız doluyordu nice yalnız kalabalığımızla,
Güneş erken doğmuyordu, ruhu okşayan gecelerimize
Ikınır gibi acı acı bir ses yükseliyordu duvarlarımızda
Ne garipti yalnızlık ;
Oysa ne çok yalnızdı yalnızlık..
Resimler çiziyordum yok yere zamanın bir yerinde
Tastamamken öylece izliyordum, azınlığımı çokluk içinde
Asalakca mı yaşıyordum ne?
Sinsice yaklaşan zihinlerden mi kaçıyordum yoksa?
Ismarlıyordu sanki bizi yalnızlığa doğru
Nasıldı doğurganlık?
Damarlarımız mı gerilirdi?
Azı çokmu ederdi?
Yok yok düşten esinlenmekti o saflık;
Aldatmazdı en azı ,en çok yapardı düşlerimiz
Leylekler getirirdi zaten bebekleri..
Narin elleri ,saflık yumağı gibi tutardı bizi
Isınmak içinmiydi, yoksa kalabalıklaşmak için mi bilinmez;
Zira tecrübe etmek gerekirdi çokça şefkati.
Kaldırım serçeleri gibi bakıyordu minnet dolu gözleri,
Anlamsızca boşluğa dalar gibi
Lavanta çiçeklerinden de farksızdı üstelik
Masumca yaklaştım ve
Akıl almaz derecede, uyku halindeydi minicik bedeni
Körleştim yine o vakit ;bizleşerek karanlığıma
Köksalar gibi.
Ölüyorum belki asilzade olmasamda,
Temmuz ayında tüccar gibi
Üzüm bağlarım soluyor,
Donuyorum belki
Üşürcesine
Rüzgarda savrularak yalnızlaşıyorum, nice kalabalıkla birlikte.
______Meral&Meri_________(Bir Tutam Veda)20.05.12.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder