Zamanın azalan bir anındayım
Yerim yok,yurdum yok,yaşanmışlık yok.
Sadece ölü bir bahçenin içinde
Kurumuş güllerin hemen yanı başında,
Tüm ömrümce onlara bakıp ,uzaklaşıp -kalıp, bekçilik ettim.
Faydasız yuvarlanıp giden boş bir gazoz kapağının
Yalnız tek bir gün içinde, tek bir âna sığışı kadar muazzam bir yaşamım
Oldu.diye bilir miyim kendime?
Kaldırıp siyah bulutları o sağanağa eklenip ,dokuna bilir miyim yeşilden alıp, maviye?
Sözcüklerin ucunda sihirli bir değnek mi var yoksa?
Bu yüzden mi,sürekli harfler de yaşam bulup ,gelmiyorlardı bize?
Çaresiz elemleri çağıracak değilim
Onları bir çarmıha germeye karar verdim
Ya da vazgeçtim,döndüm kendime...
Sürekli aynı şeye takılıp esir olmak ne haddime! diye çıkıştım kendime.
İyi ya,devam et sen böyle yok olmak istemelere.
Söz ,iyi bir şeye dokunduğumda iyi hissetmiş olacağım. diye kaçamak cevaplar da sunar insan kendine.
Hem zaten tüm gün kendi kendime konuşup duruyorum,sonra fark ettiğimde çaresizliğe, "seni kim çağırdı?"
diye hayıflanıyordum.
Böylece gazoz kapağının son dublesi de yudumsuz kalıp,yok olmuş olacaktı.
Meral Meri
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder