Önce ölümü çalıyordu sizden,
Siz kaçtıkça uzaklaşıyordu.
Sanki köşe kapmaca oynuyordu, ufaklıklar ardımda...
Buna rağmen yarımdım ,ve tam olmak için koşuyordum.
Uzaklaşsam dahi çoğu şeyden,
Ben yarım olmayı hiç beceremedim hayatım boyunca...
Zaten hiç bana göre değildi koca bir budala gibi yaşamak.
Hem gerek varmıydı diye düşündüğümde,
Bazen diyordum içimden:
<Nedeni açıktı, bir pencere kadar açıktı hemde.>
Bazen budalalık da iş görüyordu-
Ya da saflık- ya da dahası iyi niyet.
Sizcede işe yaramıyor mu?
Aaa..öyle etrafınıza bakmayın, ya da oracıkta olduğunuz yerde gülümsemeyin.
Ya da vazgeçtim, gülümseyin; çünkü en iyi silahımız bu gülümsemek.
Bazen kalp kırıyor, bazen de yaşatıyor.
Sizcede öyle değil mi?
Meral Meri/Kayboluş Ve Koşmak
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder